جایی خوندم که نوشته بود:
«لازم نیست برای «شاد کردن» همدیگه تلاش کنین،کافیه بهم آزار نرسونین!»
میفهمین؟
بهم آزار نرسونین..
همین برای ساختن یه دنیای بهتر کفایت میکنه..
آدم بودن اصلا سخت نیست!
راستش من از اون دسته آدمایی هستم که اگه از کسی خوشم بیاد کامل بهش نشون میدم و اگرم از کسی بدم بیاد بازم بهش نشون میدم...
تعداد آدمایی که ازشون خوشم میاد حتی به انگشتای یک دست هم شاید نرسه!
واسه همین وقتی میگم فلانی رو ذوست دارم یعنی دیگه تمام!
یعنی ترس ندارم از گفتنش!
با خودم نمیگم «نه که الان من بیام همه جا جار بزنم فلانی رو دوست دارم بعد همین فلانیِ زندگیمون یه خنجر فرو کنه تو ناکجامونو ما بی آبرو بشیم!»
یعنی میخوام بگم از بعدش نمیترسم!
خیلی هم آبروم رفته ها !
ولی مدلم اینه..دو رو نیستم..
آدم نقش بازی کردن و چاپلوسی و این حرفا هم نیستم..
یا صفرم یا صد!
به قول شاعر که میگه:
تا نیمه چرا ای دوست؟!
لاجرعه مرا سرکش
من فلسفه ای دارم
یا خالی
و یا
لبریز!
